POTRZEBA POSTU.

Uczniowie Jana i faryzeusze, mieli właśnie dzień postny. Przyszli więc i zapytali:”Jakże to się dzieje, że uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszy poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?”

Jezus odpowiedział im: „Czyż mogą goście weselni przestrzegać postu w czasie, kiedy oblubieniec z nimi przebywa? Jak długo mają wśród siebie oblubieńca nie mogą pościć. Lecz nadejdzie czas, kiedy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy w tym właśnie czasie będą pościć”.

I teraz okres postu można porównać do Adwentu...

Są to okresy czekania... i przygotowania do dwóch największych uroczystości Kościoła w historii Bożego działania i trwania z nami...

Jak radośnie i z wielkim utęsknieniem czekaliśmy radosnego Narodzenia Zbawiciela – Adwent.

A post jak zmienił nasze serca..., ale nie o nasze serca chodzi, ale o serce Chrystusa...

Serce Chrystusa można podzielić na dwa serca. Serce przygotowujące się do cierpienia i serce heroicznej i niewytłumaczalnej miłości do nas wszystkich.

Serce jedno w sobie, a takie wielkie idee, cnoty!

Tu przez Post czekamy z utęsknieniem na spotkanie z Chrystusem – a jednocześnie z Wstydem i Strachem.

Bo któż jest winien Chrystusowego cierpienia...?

I właśnie nadchodzi okazja, okres Postu; abyśmy mogli zadać sobie pytanie – Czy potrafimy docenić Ofiarowanie Chrystusa? Tam na pustyni, czterdzieści dni i czterdzieści nocy, głodny... strudzony... przeżywający to jak każdy człowiek... - bo przyjął naturę ludzką, bo jako Bóg nie mógł cierpieć fizycznie. To za nas, to miało cel – to wszystko z miłości dla nas.

Drogi ludu Boży – Post to nie tylko ma być umartwienie cielesne – ale to w równej mierze i duchowe. Rozbudź w swoim sercu Post naszych „tłustych myśli, czynów, słów:.

Tu także i to przede wszystkim potrzeba nam Postu, Postu duchowego. Jakże piękne daje połączenie tych dwóch Postów, nie wierzysz?

To spróbuj, a się przekonasz!

Bo może to ostatnia Twoja szansa..., Twój ostatni marsz Rozpaczy...!

Widzisz Bóg nie karze Ci cierpieć tak jak On, nie karze Ci brać strasznego krzyża, cierniowej korony, żąda od nas tak mało; wierności, ufności, pokory, skromności i  TEGO jakże brakującego słowa – Bądź tylko CZŁOWIEKIEM.

E. Michałowski